หน้าหลัก
ค้นหา
บทความ
คำนวณ
ล๊อกอิน
สมัครสมาชิก
Mon 27/Oct/2025
พอดีวันนี้ผมได้มีโอกาสชมคลิปด้านบน ทำให้ผมน้ำตาไหล นึกย้อยคิดถึง อาม่า
ผมเป็นคนราชบุรี อากง(ตา) อาม่า(ยาย) และ อาอี้(น้าสาว) 2 คน เด็นคนเลี้ยงผมมาต้องแต่ยังเล็ก (พ่อแม่รับราชการที่กาญจนบุรี)
ตอนนั้น ผมเรียนอยู่ชั้น ม.1 อาม่าผมได้ล้มป่วยลงด้วยอาการเส้นเลือดฝอยในสมองแตก ส่งผลให้ท่านเป็นอัมพาต
ต้องเจาะคอ ทานอาหารทางสายยาง ไม่สามารถพูด และ ขยับร่างกายได้ ท่านอยู่ในห้องICU ร่วม 6 เดือน
จากนั้นก็กลับมาพักพื้นที่บ้าน หน้าที่ของผมในแต่ละวัน คือหลังจากเลิกเรียน ต้องรีบกลับบ้านมาอุ้มท่านอาบน้ำ
เช็ดตัว และพาท่านนั่งรถเข็น ช่วงที่ท่านนอนบนเตียง ต้องช่วยพลิกตัวตะแคงทุก 2-3 ชั่วโมง
เพื่อไม่ให้เกิดแผลกดทับ คอยดูดเสมหะ และเปลี่ยนผ้าอ้อม ล้างก้น เวลาท่านขับถ่าย
เป็นแบบนี้ทุกวัน จนผมเกิดคำถามขึ้นกับตัวเองว่าทำไม เราไม่ได้เล่นเกมส์(Ro) ซ้อมบาส
ไปเที่ยว(ผมไม่ได้ไปทะเลเลย ต้องแต่ท่านล้มป่วยลง) ดูหนังในโรงหนัง ฯลฯ แบบเพื่อนคนอื่น
มีบางครั้งที่กลับช้าบ้าง แต่อาอี้ก็ยังรอเพราะผมตัวใหญ่แรงเยอะ จึงทำให้ผมต้องรีบกลับบ้านทุกวัน
จนช่วงเวลาร่วงเลยไป ช่วงที่ผมสอบเข้ามหาวิทยาลัย ท่านก็จากผมไปอย่างสงบ [กระซิกๆ]
ผมเสียใจทุกครั้งที่นึกย้อนกลับไป ผมน่าจะทำดีกับท่านมากกว่านี้ ผมไม่เคยบอกรักท่าน
ไม่เคยกอดท่าน ไม่เคยกราบท่าน แถมยังเคยตะคอกท่าน เถียงท่าน ฯลฯ
ทุกวันนี้ผมได้แต่มองรูปท่านค้วยความคิดถึง อยากกอด อยากกราบ อยากบอกรัก แต่ก็สายไปแล้ว
ก็เลยอยากมาเตือนสติพี่ๆน้องๆในคลับนี้ ว่าคุณลืมคนที่เคยเลี้ยงดูคุณมาหรือเปล่า ทำดีกับท่านแล้วหรือยัง
คุณเสียเงินโทรคุยกับคนนู้นคนนี้ได้นานแสนนาน
เพียงแค่ 1 นาทีที่คุณโทรกลับไปหาคนทางบ้านบ้าง มันคงไม่ยากเกินไปนะครับ
(อยากชมเรื่องราวของ ตาลอบกับยายทอง ติดตามได้ด้านล่างเลยครับ)
