ร้านกาแฟ

[NoneLove]

ในขณะที่.... ผมก็เป็นเช่นเด็กวัยรุ่นทั่วๆ ไป เรียน เที่ยว นอน กิน
 ดึกๆ ผมก็โทรคุยกับแฟนของผม
 ซึ่งทั้งหมดเหล่านี้มันก็เป็นกิจวัตรประจำวันของผม
 และผมก็เชื่อว่าใครๆ เค้าก็ทำแบบนี้กัน
 ' จ้า ตัวเอง วันนี้กินข้าวรื้อยาง '
 ' กินกับอะไรบ้าง
 แล้วตอนกินตัวเองคิดถึงเค้ามั้ยเนี่ย '
 ' รู้มั้ยตัวเอง ถ้าเค้าเป็นผีเนี่ย
 เค้าอยากเป็นกระสือที่รักจะได้เห็นใจไง '

 ' ตัวเองวางก่อนดิ ก่อนดิ '
 ประโยคต่างๆ ที่ผมได้คิด
 และคัดสรรเตรียมพร้อมมาต่างๆ
 ก่อนโทร ผมยังคงใช้เวลาส่วนใหญ่ตอนดึกไปกับการคุยโทรศัพท์
 ระยะเวลาอันผมได้ใช้ไปในแต่ละครั้งนั้น
 พอรู้สึกอีกทีก็ผ่านไปหลายชั่วโมงแล้ว
 แต่ผมก็ไม่ชอบนะ หากใครจะมาว่าผมไร้สาระ
 ก็ไม่เห็นหรอคนส่วนใหญ่เค้าก็ทำกัน
 ' เอ้อ เกือบลืมไปอีกอย่าง
 กิจวัตรอีกอย่างนึงของผมก็คือ
 แม่ของผมมักชอบโทรหาผมทุกวัน ' '
 ตอนนี้ลูกอยู่หอรึยัง '
 ' เย็นนี้กินข้าวอิ่มมั้ย ' ' วันนี้เรียนเป็น
 ยังไงบ้าง ' ' อย่าไปเที่ยวที่ไหนไกลนะ '
 โธ่!คำถามเดิมๆ ผมก็ตอบไปแบบเดิมๆ
 แม่ผมก็ไม่เบื่อซักที ยังคงโทรหาผมเป็นประจำ
 โชคดีที่ผมพยายามตัดบทคุย
 ผมกับแม่น่ะคุยกันไม่กี่นาทีก็วางแล้ว
 ก็มันไม่มีอะไรจะคุยจะให้ผมทำยังไง
 จนกระทั่งวันนั้น ' ตัวเองตอบเค้าได้รึยังว่ารักเค้ามั้ย '
 ' เร็วๆสิ เค้ายังอุฒส่าห์บอกรักตัวเองไปแล้วนะ '
 ' แล้วยังจะใจร้ายไม่บอกรักเค้าอีกหรอ '
 ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ เสียงจากโทรศัพท์บอกผมว่ามีสายซ้อน
 ผมมองไปที่หน้าจอมันขึ้นชื่อว่า 'Home'
 ' โธ่ แม่โทรมาทำไมตอนนี้เนี่ย กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มเลย '
 ผมไม่สลับสายผม ผมยังคงคุยกับสุดที่รักของผมต่อไป
 เพราะผมรู้ว่าสิ่งที่แม่จะคุยกับผมก็คงเป็นประโยคเดิมๆ
 ' และนั่นก็เป็นโอกาสสุดท้าย ที่ผมจะมีโอกาสฟังเสียงของแม่ '
 
หลังจากนั้นไม่นานทางญาติของผมโทรมาแจ้งผมว่า
 เมื่อคืนนี้บ้านของผมถูกขโมยเข้าและแม่ของผมขัดขืน
 และได้ต่อสู้กับโจร จึงถูกโจรใช้มีดแทงเข้าที่ท้อง
 แม่เสียชีวิตเพราะทนพิษบาดแผลไม่ไหว
 ญาติของผมเล่าอีกว่าตอนไปพบศพแม่นั้น
 ในมือของแม่กำโทรศัพท์ไว้แน่น
 และเบอร์โทรออกล่าสุดของเธอไม่ใช่โทรแจ้งตำรวจ
 หรือเรียกรถพยาบาล แต่แม่เลือกที่จะโทรหา ' ผม '
 
สิ่งสุดท้ายในชีวิตที่แม่ผมเลือกที่จะทำคือ
 โทรศัพท์หาผมเพื่อฟังเสียงของผม
 วินาทีนั้นน้ำตาของผมไหลอาบแก้ม
 ผมพูดอะไรไม่ออก มือและตัวของผมสั่น
 วันนั้นผมเลือกที่จะคุยกับแฟนผมดีกว่าที่จะคุยกับแม่ของผม
 ผู้หญิงคนเดียวในโลก ที่คุยกับผมเป็นคนแรกในชีวิต
 ผู้หญิงคนเดียวที่ผม สามารถที่จะคุยกับเธอได้ทุกเวลา
 โดยที่ผมไม่ต้องเตรียมบทพูดใดๆ
ไม่ต้องกังวลว่าเธอจะประทับใจหรือไม่
 ไม่ต้องมีมุข ไม่ต้องมีคำหวานใดๆ
 คนเดียวในโลกที่โทรมาหาผมเพียงแค่ฟังผมพูดประโยคเดิมๆ
 คนเดียวในโลก ที่ไม่ว่าโทรศัพท์เธอจะโปรโมชั่นแพงแค่ไหนก็
 ยังโทรหาผม
 ' และ คนเดียวในโลก ที่เลือกคุย
 กับผมในวินาทีสุดท้ายในชีวิต '
 ในบางครั้งประโยคที่ว่า 'ไม่มีคำว่าสาย หากเราคิดที่จะแก้ตัว '
 มันก็ไม่เป็นความจริง ' !!
 เพราะบางปรากฏการณ์ในโลกเกิดขึ้นได้แค่ครั้งเดียว '
 อาจเป็นเพราะเวรกรรมของผม
 หลังจากนั้นไม่นานแฟนผมที่ผมใช้เวลาคุยกับเธอวันหลายๆ
 ชั่วโมงก็ทิ้งผมไป
 วันนี้ผมเริ่มเข้าใจชีวิตมากขึ้น
 หลายๆ อย่างที่คนส่วนใหญ่ทำ มิได้หมายถึงสิ่งที่ถูกต้องเสมอไป
 เพราะตัวเราเท่านั้นที่เป็นผู้ต้องรับผลการกระทำของเราเอง
 ' เราจะรู้ว่าสิ่งใดสำคัญ ก็ต่อเมื่อเราต้องเสียมันไป '
 ทุกวันนี้ผมนั่งมองโทรศัพท์รอที่จะตอบคำถามเดิมๆ ให้
 ผู้หญิงคนหนึ่งฟัง
 แต่ผู้หญิงคนนั้นคงไม่มีอีกแล้ว
 
' ในเมื่อเรามีความรักอันเต็มเปี่ยมจากครอบครัว
 แล้วทำไมต้องไปขอเศษเสี้ยวจากใคร '

Credit : คลับแบ่งปัน Status โดน ๆ